Niet elk verlies is zichtbaar. Rouw om wat er nog is, maar anders werd. Bij Vertroosten begeleid ik je door de complexiteit van levend verlies - verliezen die je voelt, maar die anderen vaak niet zien. Een plek waar je verdriet gezien wordt.
Start Januari 2025Mijn pad naar deze begeleiding begon niet in een klaslokaal, maar in een ziekenhuiskamer. Als moeder van een kind met een ernstige aandoening belandde ik in de wereld van zorgouderschap en levend verlies. Plots rouwde ik terwijl ik tegelijk dankbaar moest zijn. Ik verloor dromen terwijl het leven doorging.
Ik leerde wat het is om te leven met verliezen die anderen niet zien. Het schuldgevoel omdat je rouwt terwijl je "dankbaar zou moeten zijn". De eenzaamheid van verdriet dat niet erkend wordt. De uitputting van zorgen én rouwen. En de kracht die het kost om elke dag door te gaan.
Deze ervaring, samen met mijn achtergrond in de zorg en mijn werk met ouderen en families, heeft me gevormd tot wie ik nu ben: iemand die begrijpt wat je meemaakt en je kan begeleiden door je eigen levend verlies.
Onze maatschappij erkent rouw vooral bij overlijden. Maar verliezen terwijl het leven doorgaat - levend verlies - worden vaak geminimaliseerd. "Het had erger gekund", "Wees blij met wat je nog hebt", "Het komt wel goed" - zinnen die goedbedoeld zijn, maar je verdriet onzichtbaar maken.
Ik leerde dat je kunt rouwen en liefhebben tegelijkertijd. Dat het oké is om te huilen om wat verloren ging, terwijl je vecht voor wat er nog is. Verdriet en dankbaarheid kunnen naast elkaar bestaan - en dat is niet zwak, dat is menselijk.
Levend verlies kent vele gezichten. Hieronder vind je situaties waarin ik je kan begeleiden. Herken je jezelf? Dan ben je welkom.
Je rouwt om het gezonde kind dat je dacht te krijgen, terwijl je tegelijk dankbaar bent dat je kind leeft. Het spontane gezinsleven dat er niet is - de uitstapjes die niet lukken, de zorgeloze momenten die verdwenen zijn. Je mist de toekomst die je droomde, terwijl je vecht voor elke kleine vooruitgang. Het is het gevoel van constant "aan" staan, van zorgverantwoordelijkheid die nooit stopt, van eindeloze afspraken en therapieën. En het schuldgevoel dat je durft te rouwen terwijl anderen zeggen "wees blij dat je kind er nog is".
Als brus groei je op in de schaduw van zorg. Je mist de onverdeelde aandacht van je ouders die altijd bezig zijn met je broer of zus. Je vriendjes begrijpen niet waarom jullie huis anders is, waarom er apparatuur staat, waarom je ouders altijd moe zijn. Je voelt je schuldig als je aandacht vraagt, boos als je weer moet wachten, eenzaam omdat niemand het snapt. Je bent trots op je broer of zus, maar rouwt ook om de "normale" jeugd die je niet hebt. De vakanties die niet doorgaan, de verjaardagen die in het ziekenhuis worden gevierd, het gevoel dat je altijd rekening moet houden.
Je rouwt om de toekomst die je samen zag - de dromen die jullie deelden, de plannen die nu niet meer doorgaan. Het is het verlies van je identiteit als koppel, van de "wij" die "ik" wordt. Je mist niet alleen je partner, maar ook je schoonouders, gemeenschappelijke vrienden die kiezen, tradities die stoppen. Het is thuiskomen in een huis dat te stil is, slapen in een bed dat te groot voelt, feestdagen vieren zonder degene die er altijd was. Het is het gevoel van falen, van opgeven, van opnieuw moeten beginnen terwijl je moe bent.
Je lichaam doet niet meer wat het deed. Eenvoudige dingen als traplopen, sporten, werken worden onmogelijk of uitputtend. Je rouwt om het lichaam dat sterk was, om de energie die je had, om de spontaniteit die verdween. Elke dag vraagt planning: heb ik genoeg energie, kan ik dit aan, moet ik weer afzeggen? Je mist de persoon die je was - actief, ondernemend, onafhankelijk. Nu ben je afhankelijk van hulpmiddelen, medicatie, aanpassingen. Je ziet vrienden doorgaan met hun leven terwijl jij stilstaat. En niemand ziet hoe zwaar het is om te leven in een lichaam dat voelt als een gevangenis.
Elke maand dezelfde hoop, elke maand dezelfde teleurstelling. Je rouwt om de baby die er niet komt, om het ouderschap dat je droomde, om de kinderkamer die leeg blijft. Je vermijdt zwangerschapsaankondigingen, kinderverjaardagen, Moederdag. Je voelt je gebroken, gefaald in iets dat anderen zo vanzelfsprekend lijkt. De medische onderzoeken, de hormonen, de procedures die je lichaam niet meer van jezelf voelen. De relatie met je partner die onder druk staat. De vragen van familie "en, wanneer komen er kindjes?" die als messen snijden. Het is rouwen om een toekomst die je nooit zal meemaken, om een kind dat je nooit zal vasthouden.
Je neemt elke dag een beetje meer afscheid. Je moeder kijkt je aan zonder te weten wie je bent. Je vader vertelt voor de tiende keer hetzelfde verhaal, of herkent zijn eigen huis niet meer. Je rouwt om de persoon die er was - de gesprekken die jullie hadden, de herinneringen die je deelde, de wijsheid waar je altijd op kon rekenen. Nu ben je de ouder geworden, moet je beslissingen nemen, moet je geduldig uitleggen wat vanzelfsprekend was. Je voelt je schuldig als je gefrustreerd bent, machteloos als ze angstig zijn, eenzaam omdat de verbinding verdwenen is. Het is rouwen terwijl je verzorgt, loslaten terwijl je vasthoudt.
Je werk was een groot deel van wie je was. Nu ben je met pensioen, werkloos, te ziek om door te gaan, of opgebrand. Je mist niet alleen het salaris, maar vooral de structuur, het doel, de collega's, de waardering. Wie ben je als je niet meer bent wat je deed? De dagen zijn lang en leeg, niemand heeft je meer nodig, je voelt je nutteloos. Je ziet anderen naar hun werk gaan terwijl jij thuiszit. Het is het verlies van je professionele identiteit, van je status, van het gevoel ertoe te doen. Je moet opnieuw uitvinden wie je bent zonder de titel, zonder de functie, zonder het werk dat je definieerde.
Je moet je huis verlaten - het huis waar je kinderen opgroeiden, waar elk hoekje een herinnering is, waar je thuishoorde. Nu ga je naar een kleiner appartement, naar een woonzorgcentrum, naar de kinderen toe. Je moet afscheid nemen van je tuin, je buren, je vertrouwde omgeving. Je bent niet meer de baas in je eigen huis, moet toestemming vragen, moet aanpassen aan regels en roosters. Je privacy verdwijnt, je autonomie slinkt, je afhankelijkheid groeit. Elke keer dat iemand iets voor je moet doen wat je vroeger zelf deed, voel je een stukje van jezelf verdwijnen. Het is rouwen om je zelfstandigheid, om de vrijheid die je had, om de plek waar je leven zich afspeelde.
Je had plannen - grote dromen van wat je zou worden, wat je zou bereiken, hoe je leven eruit zou zien. Maar door ziekte, omstandigheden, keuzes of pech zijn die dromen onbereikbaar geworden. Je rouwt om de carrière die er niet kwam, de wereldreis die niet gebeurde, de studie die je niet kon afmaken, het gezin dat er niet is. Je ziet leeftijdsgenoten hun dromen realiseren terwijl jij vastloopt. Het is het verlies van potentieel, van wat had kunnen zijn, van de toekomst die je voor jezelf zag. En het is moeilijk om te rouwen om iets dat nooit echt bestond, maar in je hart wel heel echt voelt.
Elk levend verlies is uniek en vraagt om een persoonlijke aanpak. Ik bied verschillende vormen van begeleiding aan, speciaal gericht op de complexiteit van rouwen terwijl het leven doorgaat. Of je nu midden in het verlies zit of al jaren worstelt met onverwerkte emoties, er is altijd ruimte voor herstel.
Speciaal traject voor ouders van kinderen met bijzondere zorgbehoeften. Vanuit mijn eigen ervaring begrijp ik de unieke uitdagingen: het verlies van de droom, de schuldgevoelens, en het tegelijk voelen van liefde en verdriet.
Ondersteuning voor broers en zussen die opgroeien naast een kind met bijzondere zorgbehoeften. Hun verliezen zijn vaak onzichtbaar, maar daarom niet minder reëel: verlies van aandacht, van normaliteit, van een zorgeloze jeugd.
Begeleiding bij alle vormen van levend verlies: chronische ziekte, scheiding, dementie, identiteitsverlies, onvruchtbaarheid en meer. Leren leven met verliezen die anderen vaak niet zien of erkennen.
Begeleiding bij levend verlies vraagt om een zorgvuldige aanpak die ruimte geeft aan de complexiteit van jouw situatie. Elke fase bouwt voort op de vorige, altijd in jouw tempo.
In een vrijblijvend kennismakingsgesprek luister ik naar je verhaal. Het belangrijkste: je verlies wordt erkend. Wat je voelt is valide, ook zonder overlijden.
We duiken in de complexiteit van je levend verlies. Wat mis je precies? Welke tegenstrijdige gevoelens spelen er? We brengen in kaart wat je verwerking in de weg staat.
Stap voor stap werk je aan het integreren van je verlies. We ontwikkelen copingstrategieën, leren omgaan met triggers en vinden manieren om te leven met wat is.
Je leert een nieuwe identiteit te omarmen, vindt nieuwe betekenis en bouwt veerkracht op. Het verlies verdwijnt niet, maar krijgt een plek waar je mee kunt leven.
Mijn specialisatie komt voort uit persoonlijke ervaring als zorgouder en jarenlang werken in de zorg met mensen die worstelen met onzichtbare verliezen.
Mijn kind kreeg op jonge leeftijd de diagnose SCID en werd als gevolg blind. Deze ervaring bracht me in aanraking met het levend verlies van zorgouderschap - het rouwen om dromen, om spontaniteit, om het "normale" leven dat er niet kwam.
Ik ken de tegenstrijdige gevoelens van liefde en verdriet, van dankbaarheid en gemis. Deze persoonlijke ervaring geeft me een diep begrip van wat je als zorgouder meemaakt.
Mijn eigen ervaring met levend verlies geeft me diepgaand begrip van de unieke dynamiek waarbij verlies en aanwezigheid samen bestaan. Ik weet hoe het is om door te gaan terwijl je rouwt.
Ik school me continu bij in moderne inzichten over complexe rouw, traumaverwerking en veerkracht.
Jarenlange praktijkervaring in het seniorendorp waar ik dagelijks werkte met ouderen en hun families die worstelden met levend verlies: dementie, verlies van zelfstandigheid, het moeten verlaten van hun thuis.
Deze ervaring leerde me hoe levend verlies zich manifesteert in het dagelijks leven en hoe cruciaal erkenning en empathie zijn in het verwerkingsproces.
Als coördinator van inclusieve vakantiekampen werkte ik met kinderen en families die leefden met beperkingen, chronische ziektes en levend verlies. Ik zag hoe brussen (broers en zussen) hun eigen levend verlies ervaren.
Deze ervaring gaf me inzicht in de dynamiek van gezinnen met bijzondere zorgbehoeften en de verschillende perspectieven op levend verlies binnen één gezin.
"Eindelijk iemand die begreep dat ik mag rouwen om mijn moeder met dementie, ook al leeft ze nog. Jolien gaf me toestemming om te voelen wat ik voelde, zonder schuld."
Vertroosten opent in januari 2025 in Leuven. Herken je jezelf in een van de verliessituaties? Ben je zorgouder, brus, of worstel je met een ander levend verlies? Voel je je niet begrepen in je rouw omdat er geen overlijden was?
Vanaf januari 2025 ben ik er voor je. Wil je meer weten of je aanmelden voor een kennismakingsgesprek? Volg me op Instagram @vertroosten voor updates over de opening, of stuur een berichtje als je graag op de wachtlijst wil staan.
Je hoeft nog niet de juiste woorden te hebben - vaak is het moeilijkst om uit te leggen wat levend verlies met je doet. Dat begrijp ik. Bij Vertroosten ben je welkom zoals je bent. Een plek waar vertroosting begint met erkenning.